evelien borgonjon

In de wachtkamer van de huisarts komt een man binnen die ik meteen herken. Hij kijkt me aan, het is niet duidelijk of hij mij ook herkent. Ik blijf kijken, hij ook. Hij gaat zitten, kijkt nog steeds, ik zeg: Wij herkennen elkaar. Hij kijkt, zegt niets. Ik zeg: U kijkt mij aan en ik u, dus ik denkLees verder “Even naar de dokter”

Ik woon nu bijna vijf jaar in Nederland. Het sentiment voor al wat Vlaams is, neemt met de jaren toe. Als ik familie in mijn geboortestreek bezoek, door de straten van mijn studentenstad wandel of in de buurt kom van de plek waar ik werkte, vertraag ik mijn pas, ga ik anders kijken. Met eenLees verder “De schort”

(Opnieuw) Het is ochtend. Een vrouw zit aan tafel. Ze is al buiten geweest, liep met een voet op de stoep en met een voet op de straat. Midden op straat lag ijs, was het glad. Ze zag voor zich een teken in het ijs dat wegtrok zodra ze er was. Op haar netvlies zochtLees verder “Een vrouw zit aan tafel”

De man kreeg van mijn Bomma voor zijn Nieuwjaar een doos artisanale pralines uit Kortrijk. De doos is in een witte plastic zak vanuit België naar Nederland gekomen, op het karton zat een etiketje geplakt met daarop: Voor WJ. Onder het brede bruine lint met strik dat om de doos zat, stak de afgescheurde klep vanLees verder “Pralines”

Er is een vriendin op bezoek. Zij en ik zouden er een dag op uitgaan, terwijl man en muis zich samen vermaken. Doordat muis de laatste tijd omringd wil zijn door alle partijen die haar lief zijn, geraken wij in de ochtend het huis niet uit. Rond het middaguur trek ik me op het perron moeizaam los uit haar kusjes enLees verder “De boeken”

Een tijd geleden las ik op Facebook een bericht van een dorpsgenote. Ze beschreef daarin hoe ze op een nacht wakker schrok van een hard geluid. Het bleek haar man te zijn die in het donker van de trap was gedonderd. Hij lag met allerlei mankementen op de kille tegels en met de kin opLees verder “Wat soep kan doen”

Er zijn mensen, roept ze, rent richting deur. Ze draait zich na twee stappen alweer om: mama, mij optillen.  Ik zie door het raam de deur van buurman openstaan. Buurman staat voor de deur, leunt met één voet op onze drempel en met een hand tegen de muur, hij reikt mij een donkerblauw boekje aan. DitLees verder “De bel gaat”

Die mooie paarse bollen op die lange stelen, hoe heten die, vraag ik. Dat is alium, zegt plantman en ik herhaal zijn antwoord. Wanneer plant je die, vraag ik? Nu! Nu? Ja! De mensen maken in de lente huizen schoon en dan daarna ook hun tuin. Da’s verkeerd. Dan zien ze hun tuin als eenLees verder “Nu moet het gebeuren”

Ik krijg hoofdpijn, probeer die te laten varen met enkele ademhalingen uit de buik, dat helpt niet, ik ga naar boven, twee handen, elk een leuning, sandalen uit, ik ga liggen op mijn rug op het bed, bedenk nog snel dat ik stof van de dag van mijn voeten zou willen wassen. Maar dat nuLees verder “Een bedscène”