Evelien schrijft over de dagen en de dingen, over vrienden, over man en kind en kind, soms over vreemden, soms over mensen daar ergens tussenin, bijvoorbeeld zichzelf. Ze schrijft ook over wat is, kan of kon zijn, in een huis, in een nacht, in een hand, in een zucht.
Evelien schrijft verhalen, gedichten, brieven, portretten, impressies … voor zichzelf, voor de duidelijkheid, voor het plezier, voor een gelegenheid, een moment of – op vraag – voor jou. Ze leest haar teksten ook graag voor.
Evelien is Belg, woont in Nederland, laat steeds vaker licht branden voor de gezelligheid en zegt nu ook hoi en doe-doei.
Evelien heeft voor bijna niets in ‘t leven een vaste plek. Deze blog is een lijn richting orde.
Ergens in de late middag van een regenachtige dag nam Luuk Steemers deze foto op het Zijlsterpad in Warffum. Ik noem het ook wel het kakpad, een bij hondenbaasjes populair strookje tussen de velden. Toen wij daar stonden op dat pad en Luuk in de graskant zijn apparatuur installeerde begon het heel hard te waaien. Mijn sjaal wapperde heen en weer voor mijn gezicht en het lichtstatief met spot voor eventuele dramatische effecten begon te wankelen. Terwijl ik in de verte staarde, hield ik er rekening mee dat het statief de lucht ingeslingerd kon worden, in de sloot zou eindigen of tegen een knotwilg zou knallen. Of erger nog: tegen mijn dochtertje dat daar ongeduldig buiten beeld stond te trappelen. Gelukkig haalde Luuk uit zijn rugzak een XL-pak sap van mango en perzik en legde dat bovenop de voet van het statief waardoor het stevig bleef staan.
evelien borgonjon 