Vangen

De tafel vol ontbijt. De snoetjes vol choco. Griezeltanden met bruine randen. Wil je nog voorlezen over die olifant en die taart? Ik lees voor met een mond vol. Mama niet met die kam, neem de borstel. De man gooit me de borstel toe. Ik vang. Wat heeft ze lange haren. Het oudste kind opent een schrift. Wat kan ik hier doen? Waar zijn mijn stiften? De kleinste glijdt van tafel: Lou Lou jurk, Lou Lou dansen! Mooi! Kijk! Erg mooi, lieverd. 

De man zegt dat ik moet vertrekken. Geen tijd meer om mijn fles te vullen. Dag schatjes. Buurman links zit de krant te lezen. Buurman rechts ziet me stevig stappen. Lacht. Zwaait. Ik grijp mijn telefoon, spreek een bericht in voor een vriendin. Over de lucht. Over de nacht. Bij de sloot waarin straks de kikkers gaan kwaken, begin ik te rennen, verstuur het bericht, deel 1. Een specht. Narcissen. De trein staat er al. Ik ren sneller. Zou de betaalkaart opgeladen zijn? De betaalkaart is opgeladen. De deuren van de trein zijn al dicht, gaan open. Nauwelijks een zitje vrij. Allemaal studenten. Nog een plekje naast een meisje in het zwart, rugzak bovenop haar benen, telefoon in de hand. Ik ga verder met het inspreken van mijn berichtje, zacht, fluisterend. Dag vriendin, hier deel 2. Moet ik bijna achtendertig worden, op drie minuten van het station wonen, rennen om de trein te halen, hijgend neerploffen tussen studenten. Een red bull-petje draait mijn kant op. Een tiener werkt mascara bij, pauzeert even, kijkt me aan. Ik glimlach. Het is wat het is, denk ik. De velden vol mist, kleine windmolens bij boerhoven staan stil, boompjes, takkige silhouetten in de verte, goudgele dageraad. Het is wat het is en zou het schelen wanneer ik het helemaal goed vind zoals het is? Naast me stromen de berichtjes binnen. Achter me zitten er twee te giechelen. En daar. Een jongen met een gouden oorbel, een bungelend bootje met zeilen. Zou hij van water houden, van varen, zou zijn vader schipper zijn? Veel blote enkels, naakte voeten in lage witte schoenen. Ik beweeg mijn tenen, voel de warme wollen sokken. Een meisje met lange roze nagels haalt haar hand door haar haar, keurt zichzelf in de ruit. Iemand drinkt uit zijn fles. Ik krijg dorst. Hoe zou het zijn met de chocosnoetjes thuis? Zouden hun tanden gepoetst, hun wangen geveegd, hun voetjes warm, hun jassen dicht? …  Hun voorhoofd gekust, dat zeker. 

De trein stopt. Het gouden zeilbootje bungelt me voorbij. Ik hoor hem zeggen tegen een ander: Wat moest ik doen dan? Weet ik het, antwoordt die.

Ik wacht op de bus. Een bloemenbroek naast me. Ik kijk op mijn schermpje. Nog een kwartier en het begint. Ik krijg een mail binnen van een student, zijn eerste woord is verdorie. Oei. Niet kwaad op mij, wel op zichzelf. De bus trekt op, ik zit, een vrouw verliest haar evenwicht, valt voorover, ik vang haar met een arm, haar kapsel raakt mijn neus, ik ruik haar shampoo. Ze sorry sorry gaat tegenover me zitten. Het is oké, zeg ik. Mijn gezicht tintelt, ik kijk door het raam. Ik heb iemand gevangen in zijn val. Ik denk aan die avond na een taalles toen ik met een vriend over een plein met een kermis slenterde. Uit het niets kwam een fiets van tussen het schiet- en het viskraam geschoten. Hij raakte me, hup, mijn voeten allebei los van de grond, ik vloog, even, werd gevangen in mijn val door de vriend. Ik weet nog dat het vangen, het in de val overeind blijven tegen zijn arm zo dik als een stam, mij van die avond het meest is bijgebleven. 

Ik stap uit de bus. Boven de gebouwen, de verdiepingen verandert de gouden dageraad in blauwe dag. Het zal goed worden en het is al goed en ik zal overal op tijd zijn op de juiste tijd. En als zelfs vrienden en vreemden elkaar vangen in het breken van een val, dan valt er vast nog veel meer te vangen: een idee en de lichtheid ervan, een grap en het lachen met tranen uit de ogen, een boek cadeau gedrukt toen ik vier was, een compliment van een man die zelden wat zegt en straks: het eten klaar en een kaars op tafel en een kus van een kind met op de wang choco die de hele dag is gebleven.