De complicaties die samen met het kerstpakket komen

Wil je me dit verhaal horen voorlezen? Klik dan op het audiofragment.

In het schemerdonker loop ik met half slapende baby door de woonkamer. Met één hand omvat ik het hele lijfje, met de andere hand ruim ik op. Op tafel staat een kan thee met drie glazen, er staat een schaal nootjes, geraapt in de herfst en nog ongekraakt, er is een doos op de vloer met te sorteren papier. Ik vis er een kaart uit die kerstpakket wordt genoemd. Er staat een code op en een vervaldatum. Voor die tijd moet ik de bijhorende website bezoeken wil ik een cadeautje kiezen. Na die tijd gaat het geld automatisch naar een door de organisatie waarvoor ik werk uitgekozen doel.

Al drie jaar op rij heb ik – verspreid over meerdere avonden – tijd doorgebracht op de pakjespagina. Dit gaat dan min of meer zo: Ik neem pen en papier, ga zitten aan een deels afgeruimde tafel, schenk wat te drinken in, klap de laptop open, voer mijn naam en persoonlijke code in en beland op een pagina vol ongekende mogelijkheden. Ik ga vervolgens op zoek naar iets waarvan ik nog niet weet dat ik het wil. Ik kan het zoeken vergemakkelijken door te klikken op een rubriek naar voorkeur: Samen uit, Lekker lezen, Spel en hobby, Eten en drinken, Kinderen, Hem of haar. Ik kies geen rubriek, maar klik ze één voor één aan. Wanneer iets me aanspreekt kan ik dat cadeau markeren door op een sterretje te klikken. Het cadeau wordt dan opgeslagen bij mijn favorieten. Omdat ik vrijwel onmiddellijk vergeet wat ik als favoriet heb opgeslagen, noteer ik op het kladblokje wat ik heb aangeklikt en onder welke rubriek het was geschaard. Na een tijdje ontdek ik dat bepaalde cadeaus in meerdere rubrieken zijn ondergebracht. Zo verschijnt de lichtbruine knuffelhond niet alleen bij Spel en hobby, maar ook bij Kinderen. Dat vind ik storend. Ik raak het overzicht kwijt. Wat ik trouwens met een lichtbruine knuffelhond moet? Ja. Ik moet bij het kerstpakket steevast als eerste hobbel de neiging over iets voor het kind te kiezen. Als tweede hobbel reken ik af met een voorwerp waarvan ik denk dat ik er een woekerprijs voor kan krijgen als ik het verkoop via Marktplaats. Die hobbels zijn vrij snel genomen, maar ik moet er altijd éven een heel bewust besluit van maken.

De zoektocht naar het ideale cadeau begint rond half tien en gaat door tot de klok van elf, ik word ook steeds zenuwachtiger. Ik ben daar niet fier op, maar dit is zoals het gaat. En zo zit ik ‘s avonds te klikken en te zoeken, blader ik steeds weer terug naar de cadeaus die ik heb gemarkeerd als favoriet. Dan vraag ik uiteindelijk de man of hij in mijn plaats wil beslissen. Dat doet hij natuurlijk niet. Ik krijg dan een soort halfzachte berisping en de opmerking dat ik zelf moet beslissen wat ik wil. Dat is het moment waarop er tranen komen. En wat, schreeuw ik dan, als ik op geen enkel vlak in het leven weet wat ik wil!? En dat is dan weer het moment waarop de man naar de keuken gaat, de deur achter zich dichttrekt en gaat luisteren naar ofwel een hit uit de jaren tachtig ofwel een klassiek stuk met Duitstalige zang. Vervolgens denk ik eraan de laptop dicht te klappen, ik doe het echter niet. Anders krijgen we morgen gewoon hetzelfde liedje. Ik klik nogmaals kordaat doorheen de favorieten, weet dat ik het totale aantal waardepunten in één keer kan spenderen aan een groot cadeau óf aan meerdere kleine cadeautjes. Ik kijk naar de rijtjes aantekeningen op mijn kladblok, de symbolen als sterretjes en uitroeptekens waarmee ik een rangorde heb aangebracht. Het hele proces irriteert me. Ik kijk de kamer rond, het gordijn is blijven haperen achter de sanseveria. Er wordt vandaag geen keuze gemaakt, ik voel het.

Maar dít jaar heb ik het kerstpakket nog niet geopend en kan het hele proces nog anders lopen dan anders. Ik kan ook teren op enige voorkennis, wellicht zal het assortiment cadeautjes niet zijn veranderd en zal ik geconfronteerd worden met de objecten die ik vorig jaar en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor ook heb overwogen. Ik kan niet zeggen dat ik toen de goeie keuzes heb gemaakt. Ik wilde wel, maar dat lukte gewoon niet. Begin januari zit ik dan tussen de collega’s in de kantine, het kerstpakket kwomt ter sprake en iedereen begint op te sommen wat hij had gekozen. Ik had trouwens ook al wel gezien dat meerdere collega’s als lunch ineens yoghurt hadden meegebracht in een blauw rond bakje met bovenop een apart vakje voor muesli. Dat hadden zij gekozen, ik herkende het meteen. Op de site had je de keuze tussen zo’n grijs, blauw of roze bakje. Nadat een oudere mannelijke collega vertelt dat hij voor de design fruitschaal was gegaan, is het mijn beurt om te vertellen dat ik had gekozen voor een bloembollenstekker van Gardena en dát in combinatie met een plastic maatbeker in een soort retro geel van Mepal Rosti. Die twee objecten zijn hier op verschillende dagen aan de deur geleverd. Den bollestekker is in ons tuinhokje beland, heb ik nog niet gebruikt. De maatbeker is hier verbrijzeld afgeleverd. Ik heb daar gelijk diezelfde dag achteraan gemaild, maar ik moest foto’s aanleveren en een beschrijving van hoe ik het pakket had geopend en mijn geschenk had aangetroffen. Ik heb het zo gelaten. Het jaar daarvoor had ik gekozen voor twee glaasjes met waxinelichtjes erin in een soort metalen houder met een haak eraan die je ergens kunt dan ophangen. Maar omdat wij hier helemaal niks hebben waaraan je een haak kunt ophangen zijn die dingen in de kast beland met de bedoeling die ooit aan iemand cadeau te doen, iemand die wel iets heeft waaraan je wat kunt ophangen. 

Ik heb nog een maand de tijd om mijn puntenaantal op de site uit te geven. En anders gaat het bedrag naar het goede doel, geselecteerd door de organisatie waarvoor ik werk. Het is niet dat ik het dat doel niet gun, hoor, maar ik gun mijzelf hier een doorbraak. Ik weet nog niet hoe ik die ga realiseren, maar iets – misschien de gouden gloed van deze ochtend, het frisgroene gespriet in de voor de rest nog bruine tuin of een geluidje dat het kind vandaag, maar gisteren nog niet maakte – zegt me dat het dit jaar lukken kan.