Sfeer

De tafel was nagenoeg leeg. Er kon dus met gemak wat gebeuren. We keken in een groot boek over de seizoenen, zagen wat er zoals in de herfst gebeurde, zochten parallellen tussen op papier en buiten. Toen gingen we knippen uit heel dun papier. Takken en bladeren, paddenstoelen en gras. Ik knipte. Zij wilde eerst meten. Ze tekende rode hoed met witte steel, een bruine tak met smalle groene bladeren, een knisperend vuur van geel, oranje, rood. Ze legde het dunne papier bovenop haar tekening, ging de lijnen over met potlood. Ik had al een heel herfstbos op tafel liggen toen zij aan het knippen begon. Ze hanteerde wat trucjes, zoals het dubbelvouwen van papier en zo twee of zelfs drie blaadjes knippen in één keer. Dat maakte haar heel gelukkig. Ze liet haar tong op en neer gaan op de maat van de schaar. Kijk haar, dacht ik, en haar manier van doen. Twee keer waagde ze zich aan het zonder potloodvoorbereiding organisch knippen van een oranje eikenblad. Kan je zien wat dit is, vroeg ze aan de man. Zeker, dat kon hij. Verder kreeg zij mij zo ver mijn herfspalet uit te breide met knalroze. En ik moet zeggen, het staat.

‘s Avonds, toen zij al sliep, strooide ik alle bladeren en takken uit over de tafel en lijmde ik ze vast op glas. Het dunne papier scheurde meteen, de blaadjes sneuvelden en de takken braken. Met de punt van een penseel schoof ik de figuurtjes door de glibberige lijm bijeen. Kijk jou, zei de man, je zit met je tong uit je mond.

In de ochtend zal moeizaam ontwaken na een nacht van af en toe wakker en laat de deur maar open. Ik zal vóór haar de trap afgaan en het ontbijt opzij schuiven. De kamer zal verduisterd zijn en de kaarsjes in de herfstpotjes zullen branden. Ik zal haar horen scharrelen in de hal en dan zal ze binnenkomen, naar de potjes op tafel kijken en zeggen: Wat staat dit hier te doen?