Al allemaal gehad

Hier, kijk, ze wilde vrolijke kleren aan. Wat ik had klaargelegd, bleef liggen. Ze maakte haar eigen combinatie.

Zij en ik zouden de trein nemen naar twee dorpen verder. Elk met onze rugzak, allebei met een schriftje en een pen en een fles water en een zakdoek en zij nog met haar pop. De man en het kleinste kind waren ons tien passen voor en waren er voor het uitzwaaien. Zij en ik moesten rennen want ik moet altijd rennen om de trein te halen. Hand in hand, stoep op en af. Het ontbijt nog in onze wangen. We lachten.

We stapten uit de trein. De dag was nog vroeg en in veel huizen brandde nog geen licht. Hoeveel stappen nog, vroeg het kind. Dat vond ik moeilijk te zeggen. In het Kinderboekenhuis snuffelden we in de boeken, luisterden naar een verhaal, vertelden zelf het één en ander en kleurden terwijl we koekjes in de vorm van dieren aten. De activiteit liep uit of ik bleef te lang zitten. Daar ben ik nog niet helemaal uit, in elk geval moesten we rennen om de trein terug te halen. Hoeveel stappen nog, vroeg ze. Dat vond ik moeilijk te zeggen. Mensen glimlachten naar ons, zwaaiden, keken op hun horloge.

In de trein las ik een Engelstalig prentenboek voor dat zij had gekozen. Van het tinnen soldaatje met één been dat samen met de prinses in het haardvuur belandt en met wie hij – zo blijkt de volgende ochtend – is versmolten tot een juweel met diamanten hart. Het kind was niet helemaal gelukkig met dat einde. Ze vond het ook een beetje akelig, ik zag het aan haar gezicht.

En toen waren we weer in Warffum. Het kleinste kind banjerde met de nieuwe wandelwagen door de straat, zag ons komen, liet het wagentje aan de man en liep met open armen op ons af. Midden op de straat. De zussen knuffelden. De buren glimlachten, zwaaiden. Ik keek op mijn horloge.

Het kleinste kind dronk in mijn warmte en viel op de bank in een streep zon in slaap. De man, het kind en ik deelden drie eclairs en dronken thee. De dag was nog niet eens halverwege en we hadden al zo veel gehad.