Oh, u woont in Groningen?

De krekels in de bermen, een vleermuis rakelings, een uil in de verte en het vermoeden van regen. Thee van gedroogde vlierbloesem en een boek nog ongelezen.

Ik kijk naar het donkere natte gras, vraag me af wat morgen brengt en er komt nog wat voorbij van gisteren. Gisteren gingen we uit eten, raakten aan de praat met een tafel van acht. “Oh, u komt uit Groningen. Bent u dan boerin?” Ik nam het kleinste kind onder de arm, bekeek de vragensteller, hij leek het te menen. Of lachte hij me uit waar ik bij stond? Wat later ging het over restaurantjes in de buurt. En toen vroeg hij: “Eet u echt graag biologisch? Ik hou daar echt niet van.” Toen heb ik zwijgend mijn conclusie getrokken. Terug aan eigen tafel verzon ik aan een razend tempo de snedigste reacties, de vinnigste weerwoorden. We verslikten ons haast van het lachen, lieten proestend vorken vallen.

Bij vertrek keek ik de tafel van acht kort aan, wuifde met een slap handje en zei beleefd: goedenavond.