Mindmappen voor de toekomst

Ik had het er laatst nog over met een-vrouw-op-bezoek-hier-in-het-dorp. Dat er vaak zoveel ideeën hángende zijn. En óf je hebt geluk en ze blijven hangen tot je ervoor kunt zitten om ze te vangen en uit te werken. Óf en meestal hangen de ideeën even, vallen naar beneden en lossen op in wat zich dan toevallig voordoet. Een niesbui, bijvoorbeeld, en de zoektocht die eruit voortvloeit naar werkende middelen tegen hooikoorts. Of een idee raakt verloren tussen de was buiten aan de lijn in plots beginnende regen en het rennen en halen en gooien in manden met kleren en knijpers die kletteren in een bak. Of een gedachte valt samen met een val voorover over een verkeerd woord of zoals laatst, een slide van de rechtervoet over een aardbei op de houten vloer. En je schrikt van hoe het gladde rode moesje je zowaar een meter opzij heeft gekregen en je voelt toch wat in je rug en denkt: hoezo, de rug, zo oud ben ik toch niet? Maar twee dagen later voel je het nog.

Dus ja. Er was een idee, maar dat is dan met je gevallen, uitgeniesd, je in de rug geschoten of in de regen aan de draad blijven hangen.

En zo opperde een-vrouw-op-bezoek-hier-in-het-dorp dat je ideeën ook kunt registreren in een mindmap. Ja, zei ik en dacht aan van die vlakke woordspinnen die beginnen met een vraag zoals Waar denk jij aan bij het woord vakantie? En ze vertelde dat sommige mensen daar heel ver ingaan, complete kunstwerken van maken. Ja, dat kan ik me voorstellen, zei ik. Maar dan zou ik dus de grote lijnen noteren in een soort veld vol takken en vertakkingen en die dan later uitwerken. Ik zal het proberen, zei ik, zag het al voor me hoe ik aan tafel op grote vellen papier uitgebreide woordvelden zou aanleggen om mijn ideeën te bewaren voor tijden vol tijd. En dat de man dan even bij de tafel stil zou staan, zou vragen wat ik doe en dat ik dan zou zeggen: ik ben aan het mindmappen, een-vrouw-op-bezoek-hier-in-het-dorp heeft me dat aangeraden. En dan zou de man treurig zeggen: Maar dat heb ik je toch ook al aangeraden, mindmappen, jaren geleden zelfs? Inderdaad, zou ik zeggen. En hij dan weer: Maar ja, van mij neem je niets aan, van een ander wel. En dan zou ik als afsluiter van de conversatie zeggen: Dat klopt. En ik weet ook niet hoe dat komt. Sorry. En dan zou ik opstaan van tafel, iets te drinken halen en de rest van de avond mindmaps maken en me verzekerd voelen voor de toekomst. Ik zou wel een keer naar de man toegaan, die dan op de bank zou zitten lezen en zeggen: Weet je, ik moet gewoon dingen meerdere keren horen en dan pas neem ik het aan. Je hebt gewoon pech, dat jij de eerste bent die met iets komt. (Hier alvast mijn complimenten voor morgen, voor Vaderdag.)

Nu ga ik dus verder met het vangen van een idee in een mindmap. Het gaat over een totaal onverwacht gesprek dat ik deze avond had over bedreigde diersoorten zoals de soepschildpad, de schroefhoorngeit en de tangpantserjuffer. We zullen zien.