Over de maand mei

Het is de laatste dag van mei. De laatste dag van míjn maand. Ik heb dat altijd zo gevoeld, dat mei mijn maand is. Ik ben geboren in de maand mei en heel mei voelt als van mij. Dat slaat natuurlijk nauwelijks ergens op, maar al toen ik kind was, voelde die hele maand mei dichterbij dan alle andere maanden. Ik dacht in mei – wellicht gestimuleerd door spreuken op kalenderblaadjes – regelmatig aan jonge vogels in nesten, aan van klein naar groot gaan, aan loslaten en vliegen. Dat ging altijd gepaard met een tintelend soort verwachting. Een verwachting zonder woorden, zonder invulling, maar met een zekerheid van vervulling, van uitvoer. Ik heb het ook altijd al ontzettend fijn gevonden dat de maand mei eenendertig dagen en geen dertig dagen telt. Die extra dag voegde toe, vergrootte de kans op wat dan ook. Wat dan ook, maar wel iets positiefs.

Nu de laatste dag van de maand is aangebroken, maak ik een balans op. Dat begon al enkele dagen geleden. Iets werd in kaart gebracht, iets werd opgesomd, iets werd nog gewild en geprobeerd, maar iets voelde ook de druk van het nakende einde van de maand. Dit klinkt – vind ik zelf – vrij gewichtig en ook niet erg concreet. Toch is het er. En het is er elke keer wanneer een maand zijn einde nadert. Alleen is het in de maand mei wat heviger, omdat, ik zei het al: de maand mei is van mij. Ja?

En nu is dus die laatste dag en ik noteer een rijtje diskwalificaties, zoals:

• Ik was jarig begin mei en heb berichtjes en post gekregen, ik vond dat super en was verrast, verwonderd, verwarmd bij elkeen ervan. Heel wat mensen heb ik daarvoor nog niet eens bedankt. En dat knaagt. En dat is ook iets wat ik niet goed begrijp van mezelf en waarin ik ook maar geen doorbraak voor mekaar krijg. Ik stel me dan voor dat ik rustig ga zitten, alle attenties nog eens doorneem en dan ruim de tijd neem om iedereen afzonderlijk en op unieke wijze te bedanken. Dat gebeurt niet.
• Heb ik eigenlijk wel iedereen bedankt die in februari en maart aandacht schonk aan de verjaardagen van mijn dochters, wellicht niet, nee. Hoe maak ik dat goed? Wat kan ik doen? De aandacht toen was zo overweldigend dat het oudste kind kaarten en pakjes verspreid over meer dan twee weken heeft geopend. Het was werkelijk aandoenlijk. Elke envelop opende ze met onze houten briefopener, ze probeerde zelf de boodschappen op de kaarten te ontcijferen en stalde ze stuk voor stuk uit op tafel. Cadeautjes bleven staan blinken tot ze weer wat aandacht had gevonden om er eentje te openen. Hartelijk dank aan al die gulle gevers. En ik vind het zo flets van mezelf dat ik daar nu nog mee kom. Maar dat is nog niet alles.
• Wat kan ik doen aan al de verjaardagen die in mei voorbij zijn gekomen en waar ik niets mee heb gedaan, behalve eraan denken. Kan ik nu nog een rondje felicitaties uitdelen? En alsof dat nog niet genoeg is.
• Wat moet ik eigenlijk met de kaarten voor nieuwjaar die hier stof liggen te vangen, de meeste zijn verstuurd, maar er liggen er hier toch nog een aantal blanco stof te vangen. Kan ik die nog versturen? Zou dat idioot of net charmant zijn? Ik slaap er nog een nachtje over, onderneem voorlopig geen actie.

Ik merk dat mijn gedachtes zich vooral concentreren rond het thema verjaardagen en rond wel of niet vergeten, aandacht geven, aandacht krijgen en bedanken. Over enkele uren begint juni. Mijn moeder is jarig op 2 juni. De post ligt hier naast me. Ik heb de kinders niet aan het knutselen, krassen of aanvankelijk schrijven gezet, er is dus nog niets van hun hand en iets van hun hand is wellicht datgene wat mijn moeder het grootste plezier zal doen.

Het is de laatste dag van mei. Het nestkastje dat vorige maand nog zo druk werd bezocht door een koppel koolmezen, zelfs nadat het een keer van de schutting was gedonderd is inmiddels door dat paartje in de steek gelaten. Ze hebben een betere plek gevonden, zei ik, en ik snap dat wel. Ik zou ook niet willen bouwen op een plek die neerstort. De man schenkt er weinig woorden aan, maar het stemt hem triest. Ik zie het. Ik zie het wanneer hij voor het keukenraam staat en naar dat zwarte gat in het houten huisje kijkt en verzucht: Hoe is dat nu toch mogelijk? Of op een avond zomaar midden in de week, wanneer hij met zijn keukenschort om en een houten lepel in de hand naar buiten staat te kijken en zegt: Ik had het toch wel heel mooi gevonden. Ja, zeg ik dan, dat was echt machtig geweest.

Goh. Het is de laatste dag van de maand en ik voel zo’n urgentie om alle oneffenheden van de voorbije maand nog glad te strijken en iedereen te bedanken die zo aardig, zo poëtisch, zo kort en bondig, zo lang en breed, zo ingesproken berichtje, zo oprakelen van herinneringen was om mij op 3 mei of maximaal een dag later te feliciteren met mijn verjaardag en me voor die dag en voor alle dagen erna het beste te wensen. Bedankt. En ik ga toch maar even een rondje doen:

@V: Ik heb voor jou een kaartje liggen en ik ben het al tien keer kwijt geweest en ook nu weer, maar het komt wel weer. En ik zal het ook wel versturen, want de achterkant is al volgeschreven met wensen voor jou over vrucht en variatie, over kleurrijk leven en … Ach, je zal het wel lezen. Het is een kaartje met een foto van tomaten in alle mogelijke kleuren en vormen. De foto is gemaakt door Otto Kalkhoven, fotograaf hier uit het Groningse, fotograaf van al wat puur is.

@B: Voor jou wilde ik eigenlijk datzelfde kaartje als voor V. Dus ik ben op een vrijdagmiddag naar het tuincentrum hier in het dorp gegaan en heb daar nog een exemplaar uit het kaartendraaimolentje laten halen door mijn oudste kind. Dus voor jou ook het beeld van een enorme variatie aan alle mogelijke tomaten die jij in je kassen en met die eeuwige groene vingers van jou ongetwijfeld zult kweken en die je trots aan dochterlief en aan verse zoon zult laten zien. Je vrouw zal ze met alle liefde in stukken snijden en overgieten met een zelfgemaakte vinaigrette van kruiden uit de tuin.

@H: Je was jarig en je bent zwanger. Ik vond de combi van die twee een reden om met veel bombarie en detail een pakketje post samen te stellen en dat op te sturen naar dat land waar je woont, zo’n 800 kilometer hier vandaan. Ik had in de dagen voor je verjaardag ook wat grappige en lieve zinsnedes in mijn hoofd die ik dan neer zou schrijven. Daar heb jij natuurlijk niets aan. Sorry. Ik wens je ongelofelijk veel rust en vertrouwen bij al wat gaat gebeuren.

@ Mama: Alvast proficiat met je verjaardag. Ik heb een envelop met meerdere dingen erin, onder andere een opdracht. Leg alvast schaar en lijm klaar. Ik hoop dat de post op tijd komt. Als dat niet zo is, dan zal ik daar een draai aan geven en het zo uitleggen dat het lijkt alsof post.nl of B-post hun taken hebben verzuimd en mij geen enkele schuld treft.

@ MP: Toen ik kind was kwam ik eens bij je logeren. Je woonde toen nog in België. Je huis was zo gezellig, er waren bloemen, in vazen, op servetten, op lakens en kussens. En in de ochtend was er thee in een lieflijk kannetje met een ronde buik. Je kon er wat van. Later heb ik je bezocht in Zuid-Afrika. Je hebt me toen voor- en keerzijdes van het bestaan daar laten zien, ik heb toen voor het eerst mijn hart in mijn keel voelen kloppen. We hebben ook heel hard gelachen, je gierde en zei: Gij kieken! Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik kijk er naar uit je te zien, met of zonder bloemen.

@ M: De laatste keer dat wij jou zagen was het warm buiten, stapten we door de tuin met een opdracht. Bramen plukken. Jij weigerde bramen te eten, omdat je moeder je verteld had dat er in elke braam minimaal één minuscuul wit wormpje zit. We openden toen enkele bramen en ja, hoor. Witte kronkelende wormpjes. Je hebt er toen bijna voor gezorgd dat ik die dag mijn laatste braam had gegeten. Maar ik heb me eroverheen kunnen zetten. Je had trouwens van die hele lange, mooie, dunne benen. Precies zoals het hoort bij een meisje dat net dertien is geworden. Van harte gefeliciteerd, lieve M, je bent prachtig.

@ neef M: Je hebt dit jaar niets laten weten op mijn verjaardag. Daar wil ik even mee beginnen. Maar dat geeft niets, hoor. Je hebt me als kind geleerd dat je tegen kaka ook bruin ei kunt zeggen (meer bepaald in de formulering: ik heb daarnet drie bruine eieren gelegd) en daar ben ik je eeuwig dankbaar voor, mijn kinderen inmiddels ook. Ik hoorde trouwens dat je recent en op unieke wijze een huis hebt gekocht en dat vond ik geweldig nieuws. Ik wens niets anders dan dat je daar samen met L. heel erg gelukkig zult zijn.

Mocht je nu jarig zijn geweest in de maand mei, maar hierboven geen bericht hebben aangetroffen, dan heb ik je wellicht en bij uitzondering tijdig gefeliciteerd of het is een kwestie van willekeur. Er wonen namelijk ook nog een paar grote en kleine mensen in België, een aantal dames in Groningen en een bijna volledig gezin in Macedonië die allen jarig zijn in de maand mei en die ik om geen andere reden dan de willekeur … voila. En wat ook kan – en die kans is vrij groot – dat is dat een kaartje helaas verloren is gegaan tussen mijn huis en dat van jou of … het zal over enkele maanden aangetroffen worden in een postzak, begraven in een bos. Echt waar. Dat kan. Een paar jaar geleden is er zo’n verhaal opgedoken van drie postzakken die onder de grond lagen in een bos, men van de post vond het uiterst vervelend en vermoedde dat de zakken daar waren gedumpt door een overwerkte postbode. Ik ben trouwens vrij zeker dat de brieven en kaarten die in die zakken zitten en door mij zijn geschreven, niet op één hand zijn te tellen. Nog eentje.

@E: En verder. Is het mogelijk niet langer in termen van schuld te denken? Dat zou het leven lichter maken. En de hoofdpijn wellicht ook. Ik denk dat ik die vraag meeneem naar volgende maand. Een nieuwe maand. Een nieuwe maand vol mogelijkheden.