Mijn eerste schooldag in maart

Ik was voor het eerst sinds maanden weer op mijn werk vandaag. Het voelde als een eerste schooldag en het was een beetje spannend. Ik verloor thuis al mijn personeelskaart, vond ze terug en verloor ze weer. Ik zocht lang naar mijn sleutels. Ik vergat de oplader van mijn laptop en kwam op het werk aan met een telefoon met lege batterij. Ik haalde chocolade uit de automaat, vrat die in één keer op. Ik haalde koffie die me niet erg smaakte, dronk er toch twee kopjes van. In de lade van mijn kastje lag nog een half pak muesli. Ik beantwoordde mails, maakte een planning, zocht papieren bij mekaar, haalde boeken uit de kast, aaide mijn muismat en stopte die in mijn tas. Ik zag dat vensterbanken waren leeggehaald en schoongemaakt, ik voelde dat mijn stoel was verwisseld met die van een ander, ik zag dat pennen en briefjes op tafels van collega’s er nog net zo lagen als in het vorige jaar en dat oude folders met gepasseerde programma’s nog lagen te blinken als nieuw. Ik zwaaide naar vertrouwde gezichten, stak mijn hoofd hier en daar binnen voor een praatje, groette mijn leidinggevende. Toen die zei dat ze me nog zou bellen, dacht ik: Oei, wat heb ik misdaan? 

 
Ik was er vandaag voor studenten die nog nooit in het gebouw waren geweest en elkaar en mij nog nooit in het echt hadden gezien. Samen met een vriendin die weet wat groepen in gewone en ongewone situaties nodig hebben, had ik een kort programmaatje gemaakt dat zij en ik bestempelden als positief, concreet en niet zweverig. En daar zat ik dan, in een lokaal met studenten die zeiden: zo, wat bent u lang, dat zie je zo niet op het scherm.  

En toen gingen we van start. En al snel hoorde ik studenten zeggen dat ze zich vandaag voor het eerst student voelden, dat ze waren verdwaald tussen gebouwen en van de pijlen naar links en rechts en naar hoekje om niets snapten, maar het heerlijk vonden. Er waren een paar studenten die gisteren nog een dip hadden door alle toestanden tegenwoordig, maar die vandaag leven voelden en zin hadden in meer. Ik zag studenten met rode hoofden van opwinding en ook eentje met tranen om iets wat op haar lippen lag en ze misschien later zal zeggen. Ik zag een student die wel drie keer opstond om te vertellen wat ze te bieden had en een student die bleef zitten en niet wist wat, maar uiteindelijk wel. Ik hoorde een studente zichzelf empatisch noemen en zag anderen die knikten omdat ze dat via het scherm al hadden gevoeld, er was er eentje die zichzelf een kritische vragensteller noemde en daar door de anderen voor werd bedankt, er was er eentje die zichzelf een doorzetter vond, maar zei dat hij het zonder dat ene telefoontje van die andere student al zou hebben opgegeven en …

Ik zag studenten die hun haar deze ochtend hadden gewassen, een lange bloemetjesjurk hadden aangetrokken, lekkers hadden meegenomen … voor deze dag waarop ze de muren van hun opleiding, elkaar en een stukje van zichzelf voor het eerst zouden ontmoeten.