En het is nog niet eens negen uur

Ik zit aan tafel met mijn jas nog aan en mijn sjaal nog om, ik drink de koffie waarvoor ik daarnet geen tijd meer had.

Ze is vijf jaar geworden, sliep deze ochtend wat langer, kreeg telefoontjes van opa en oma, tante en overgrootmoeder. Opa speelde piano, tante zong een lied en voor overgrootmoeder moesten we onze antwoorden twee tot drie keer herhalen. Van tante kreeg ze een draagzak voor de poppen – die pakten we voor de camera uit – handgemaakt en in de zachtste stof, er staat ergens aan de zijkant een heel klein sterretje op. Ze wees het aan en hé.

Ze maakte de kaartjes open, beschreef de plaatjes en liet ons de teksten voorlezen. Ze herhaalde de namen van onze vrienden alsof het de hare zijn. Jákob en Nele. Waaw.

De blauwe jurk met bloemetjes hebben we gisteren klaargelegd, het randje ervan krult nog steeds naar boven, ook al ging de man er deze ochtend nog eens met het strijkijzer overheen. Ze wilde niet ontbijten, at toch één boterham en dronk wat water. Op tafel staan nog pakjes, die maakt ze straks open. Ze ging nog even naar de wc, zat daar voor zichzelf een verhaal te vertellen. Dan ging de jas aan. En de draagzak om. Poppetje Luuk is de gelukkige.

En toen hadden we nog drie minuten om naar school te gaan. We gingen naar buiten, ik droeg de mand met traktaties, de man zocht in huis nog naar een sjaal voor het kind, de baby hing tegen zijn borst, hoofdje naar achteren. Ze nam mijn hand vast: Ik ben precies nog vier en toch ben ik vijf. Ja. We stapten naar haar tweede volledige schooldag. Wil je een liedje voor me zingen? Jazeker. Een vader op de fiets zwaaide en zei: zó! De man kwam aangelopen met de sjaal, wapperend in zijn hand.

Het schoolplein was al leeg, maar jullie zijn nog niet te laat, zei de juf. Wat heb jij een mooie jurk aan, zei het kind, tegen de figuurtjes en de glinstering op de kledij van de juf. Een vriendje kwam gluren bij de deur, riep haar naam. Wij kregen een knuffel en ze stapte de klas in, met haar rugzakje, de sjaal eromheen gebonden, poppetje Luuk in de draagzak en haar mand vol slingers en traktaties.

We keken hoe ze in de klas bewoog, bij een troon ging staan en hoe de juf de draagzak losmaakte. De man keek me aan, we gaven elkaar een high five en stapten tussen de klimtoestellen en de hinkeltekeningen het schoolplein af.