Het is allemaal niet simpel

We bleven ergens plakken en gingen naar huis toen het al donker was. Er lag sneeuw, we zetten sporen waar nog niemand had gestaan. Ze wilde een sneeuwballengevecht. Dat hield in dat ik standbeeldstil moest staan en met dichtgeknepen ogen stond te wachten tot een sneeuwbal van dichtbij tegen me aan werd gegooid. Ze gierde het uit. Toen ik in de aanval ging en een sneeuwbal tegen haar buik gooide, liet ze de sneeuw uit haar handen vallen en huilde luid en met open mond en haar hoofd in haar nek. Het was een kort, maar hevig moment, zo in het schemerlicht van een lantaarn in de verder verlaten en donkere straat. Ik stapte dichterbij, ging door de knieën en omhelsde haar.

In de volgende straat kwamen we bekenden tegen. Ze ging erachteraan met sneeuwballen, kreeg zelf een pak sneeuw in de nek, gaf geen kik, rende rond en veegde met blote handen sneeuw bijeen. Weet je, zei ze, mam en ik houden een gevecht en toen gooide mam een sneeuwbal tegen me aan, ik werd daar zó verdrietig van.

Het is ook allemaal niet simpel, hé, kind. Je hebt de tijd van je leven. We spelen. We lopen in het donker over straat, vinden paden vol verse sneeuw. We houden een sneeuwballengevecht, dat betekent dat iedereen mag gooien en dat iedereen geraakt kan worden. Maar dat is niet simpel, hé, kind?

Deze ochtend dansten we in de woonkamer, klapten in onze handen en wilden steeds dat ene vrolijke lied, opnieuw en opnieuw. En daarna zouden we naar buiten gaan en ik zei: Kom, let’s go, doe je laarzen aan. Ze ging wat spelen met een balletje. En ik zei het nog een keer: doe je laarzen aan en nog een keer en nog een keer en nog een keer en nog een keer en nog een keer en nog een keer. Ik stond te wachten met mijn jas en sjaal en muts en baby in dik pak en ik droeg nog even een kopje naar de keuken en kwam terug en zei ik zou het nu echt fijn vinden als je je laarzen aan doet en het werd warm en ik kreeg hoofdpijn. Doe je laarzen aan, zei ik, ze liet zich achterovervallen in de zetel, schreeuwde: nee! En toen schreeuwde ik: Laarzen aan, nu! En zij weer: Neeeeee!!

Ik heb toen de laarzen genomen, ze met een grote zwaai voor haar voeten neergegooid. Ze gilde – waaaaaaaaaaaaaaah – met beide armen in de lucht. De man denderde de trap af, kwam kijken wat zijn vrouwen deden, hielp haar in haar laarzen.

Pffffff. Het is ook allemaal niet simpel, hé, kind. Je hebt de tijd van je leven. We spelen. We dansen. We lopen over straat, hand in hand. Sorry, mam, van de woorden die ik zei en dat ik zo schreeuwde. Het is oké, schat. Sorry, kind, van de laarzen die ik door de kamer gooide en dat ik zo boos was en zo schreeuwde. Het is oké, mam.