Zeven jaar geleden woonde ik in Gent, ging ik met de auto naar de carwash en met mezelf naar de sauna en de schoonheidsspecialiste. De puist op mijn voorhoofd kreeg ze niet weg. Ik belde met camera naar een oudere vriend om te vragen hoe erg hij het er uit vond zien. Het zou geen problemen mogen geven, zei hij. Ik kookte twee dagen onafgebroken, had gemarineerde champignons, aardappeldauphinoise, lasagne met wintergroenten, tofusalade, een niet te versmaden notentaart, perenspeculooscake, mokkabrownie en heerlijke kaasjes in de koelkast. Ik had gestofzuigd en gedweild van boven tot beneden en zelfs de muren met een doekje afgewassen. Ik ben een bescheiden stereo-installatie gaan kopen en legde er op het kastje wat goeie cd’s naast. Die middag ging de bel en stond de man voor de deur, hij droeg een zwarte trui met rolkraag en een colbert, hij had een cadeau mee, maar ik weet nu even niet meer wat dat was. We dronken koffie uit het espresso-kannetje, gingen wandelen in een natuurdomein in de buurt, kozen voor elkaar een drankje uit in een café aan het water in de stad, wandelden naar huis in het donker, stonden daar in de kamer nog wat met elkaar te praten en verwonderd te wezen over hoe alles ging, ik deed het die avond ook nog bijna in mijn broek van het lachen.
Vandaag heb ik wat opgeruimd in de kamer die eigenlijk de logeerkamer is, maar waar al maanden een tafel staat die wij delen om aan te werken, aan te vergaderen van achter een scherm of les te geven. Het is doorheen de maanden een enorme bende geworden, zeker omdat ik bovenop de tafel die al vol papieren en boeken lag ook nog eens de in de badkamer en hal rondslingerende kleren heb gegooid. Ik ben er lang mee bezig geweest en het werd een beetje vervelend toen de man ontdekte dat ik vooral zijn spullen was gaan opruimen. Gelukkig is dat inmiddels redelijk uitgesproken. Ik wierp op dat dat per ongeluk was gegaan. Hij wilde nog beginnen over patronen en het focussen op andermans problemen in plaats van op die van mezelf, maar dat heb ik toch grotendeels kunnen verhinderen.
Onze oudste muis stak bij zo’n twaalf mensen in de buurt een kaartje in de bus. In de zomer moest ik haar nog optillen bij de brievenbus van een jarige buurjongen, nu kon ze overal bij, soms op de toppen van haar tenen. We liepen over straat en ik zei goeiemorgen tegen een man die met een ladder aan kwam lopen. Het was op dat moment half één, maar als je wat later opstaat in de vakantie voelt de middag vaak als ochtend. De man heeft het zoldertje aangepakt, vond in een doos een set linnen gordijnen en heeft die op een sensitief programma in de was gedaan. Niet dat we die hier nu ergens kunnen ophangen, maar ze zijn toch gewassen. De jongste muis heeft al haar luiers uit het pak getrokken en rond gegooid, ze heeft ook de schone was uit een krat gehaald en is er vervolgens zelf, met het hoofd eerst, ingetuimeld. Deze middag heb ik liggen slapen op de bank terwijl de oudste een filmpje keek en de kleinste met beenwarmers om in de draagzak tegen de borst van de wandelende man lag te slapen. Toen ik wakker werd, kwam hij me fruit in een schaaltje brengen en vroeg: Weet je het nog, zeven jaar geleden? Ik zei ja en vroeg welk cadeau hij toen voor me had meegebracht, maar hij wist het ook niet meer. Het waren geen bloemen, besloten we samen. De man wou me een knuffel geven, maar de oudste heeft hem afgepakt.
En toen gingen we aan tafel. De man had een heerlijk soepje gemaakt van look, ui, gember, de steel en de bladeren van een broccoli, niet meer en niet minder, het was perfect. Ja, zei hij, sinds ik je ken. De oudste muis koos een broodje uit de schaal, legde een eitje op haar bord en nam de stroop. De man vroeg: Wat gaan we doen? Ze zei: Stroop op het ei. En tegen het ei in haar hand, zei ze: Let wel op voor het kuikentje.
We zongen tijdens het eten wat willekeurige frasen uit een hit van Doe Maar:
liefde oh liefde, waar was jij toch al die tij-ie-ijd
‘k was haast vergeten, hoe ’t voelt om verliefd te zijn
Na het eten ben ik maar snel even de kleren gaan opvouwen die nog op onze werktafel in de logeerkamer lagen. De oudste muis zat ondertussen in bed en keek lang en traag naar de prenten in een groot boek. Toen ik bij haar ging zitten, haar voeten inwreef met zalf uit een pot die ze had klaargezet en ik op fluistertoon de nacht binnenbracht, kondigde ze aan dat ze nog wel drie boeken wilde. Het zijn er twee geworden. Het licht is daarna nog een aantal keer aan en uit gegaan, ze heeft nog wat gedronken, een beer een nieuwe plek gegeven, lakens van zich afgetrapt en gezegd dat ze erg van me houdt. En weet je hoeveel ik van papa en van Nora Lou hou? vroeg ze. Ik zei nee, maar wist dat ik weer het onderspit zou delven. Wel zeker 100 milliliter! Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd, vroeg nog of ze lekker lag. Ze bleef maar draaien en keren en het licht aan en uit doen en omdat ik beneden de jongste wakker hoorde worden, ben ik de trap afgegaan en is de man bij de oudste gaan zitten. Na een paar minuten sliep ze.
Ik krijg nu net een berichtje van de man. Of ik het horloge dat hij me op een foto doorstuurt, mooi vind. Het horloge heeft een naam; Queen. Ik moet voor 24u beslissen of ik het wil, want dan gaat hij naar bed. Doei.
evelien borgonjon 