Een klein avondje

Al drie avonden op rij gaat dat hier redelijk vanzelf. De grootste muis blijft aan tafel zitten tijdens het eten, eet in minder dan een half uur haar bord leeg, ruimt ijverig mee de tafel af, trekt vrolijk naar boven, laat het bad vollopen, gooit haar kleren in de deuropening op de grond, voelt of het water niet te koud of niet te heet en strooit wat badzout in het rond, vraagt om opdrachtjes-voor-in-het-water, neemt genoegen met dat we dat nu even niet willen, stelt voor dat we haar Bas of Rola noemen en als we dat doen, komt ze zonder protest uit bad. Kom, Rola, het is goed geweest, kom er maar uit. – Ooookay, Pap! Terwijl ik dan in de ene kamer met de kleinste, leest de man haar voor. En na een kort verslag van iets wat ze leuk of niet leuk vond of niet begreep en nog een paar diepe zuchten, is ze vertrokken. Dan openen de man en ik de deuren, kijken nog eens over onze schouders naar de slaap en sluipen achter elkaar aan de trap af, zitten samen op de bank, lezen een boek, kunnen onze gedachten nauwelijks bij de letters houden, kijken elkaar voortdurend aan en denken, zeggen Dit kan toch niet waar zijn? Is dit echt aan het gebeuren? Dat wij hier samen zitten terwijl die twee …

Vandaag gaat het wat anders. De muis heeft wat voorstellen die ze prevelt met een liefelijk stemmetje, veel verkleinwoorden, schattige en relativerende termen. Hé mama, als ik me dan lekker afdroog en helemaal warm ben en dan mijn zachte badjas aantrek dan kan ik zeker nog wel eventjes naar beneden en daar dan nog eventjes tekenen, gewoon een kleine tekening, dat is toch echt een goed ideetje? Of even later: Mama, wat misschien echt een goed ideetje is voor mij, is dat papa beneden nog wat knutselspullen haalt en die naar mijn kamer brengt. Ja? Ja, gewoon, eventjes, zo voor een klein avondje. Wij prijzen haar voorstel en zeggen dat dat helemaal goed is voor een andere keer, morgen bijvoorbeeld, en we lachen zacht om hoe ze het brengt.

In de ene kamer lig ik met de kleinste muis van zeven maanden die drinkt, tweemaal met de ogen en slaapt, in de kamer naast me begint het ene verhaal na het andere en wanneer de man weigert om cijfers van één tot zestien op een briefje te schrijven, gaat het mis. Ik hoor hoe hij rustig blijft en elk verzoek zachtjes terug onder de lakens tracht te schuiven. Hij staat plots in mijn kamer, vraagt zachtjes of ik eventjes bij haar wil, zodat hij naar beneden, in zijn badjas, dringend nog iets, het duurt te lang zo en anders, ja? Ik zeg ja en zie dat hij dat niet verwacht. 

Als ik dan bij haar ga kijken, zit ze rechtop in bed tussen opengeslagen boeken. Wil je met mij rekenen, vraagt ze. Je mag mij veel vragen, maar rekenen? En zeker niet na negen uur. Ik vertel zachtjes dat ik er ben om heel eventjes bij haar te zijn, dat ik de lakentjes over haar heen en het lampje uit en ja, goed ideetje, toch? Ze gaat in het verweer en ik besluit dat er middelen nodig zijn. Ik ga beneden voor mezelf een groot glas water halen en voor haar: kaarslicht en olie en ik steek relaxerende pianomuziek in het zakje van mijn pyjama. Ik kom haar kamer binnen, ze is verrukt, volgt het vlammetje in de oranje houder, zegt meteen dat ze erg geniet van de muziek. Ik ga fluisterend aan het voeteneind zitten, klap de boeken dicht, leg ze opzij en wrijf haar twee eindjes in met olie. Masseren is niet mijn talent, zegt ze. Nee?, vraag ik. Het is wel jouw talent, mama, masseren past echt goed bij jou. Ik wrijf de olie uit over haar onderbenen, ze gaat liggen op een zij. Ik wil ook haar handen wrijven, maar dat hoeft niet. Morgen, misschien. Ze ligt met haar neus tegen die van haar knuffel. Ik kruip dichterbij, buig voorover en streel met twee vingers haar gezicht. Ik geef haar een kusje, blijf hangen, wrijf mijn neus over haar wangen. Haar ogen vallen dicht. Dan zegt ze: Niet zo stijf op me drukken. Oh, sorry, zeg ik, en ga rechtop zitten. Je hebt me wat gedeukt, zegt ze nog en Waarom zit je niet naast me, hier en ze knikt naar het kussen. Ik ga zitten tegen het hoofdeinde, het kussen achter mijn rug, benen op bed, ik luister naar de relaxerende pianomuziek die op het tafeltje in de kamer ligt en kijk naar het oranje geflakker van de kaars op de wanden van de kamer. Ik zie dat zij ook kijkt. Met haar vinger volgt ze het gedans van de vlam. Wat krijg je als je geel en oranje mengt, vraagt ze. – Lichtoranje. – En wat krijg je als je oranje met roze mengt? – Speciaal oranje. – Een beetje zoals die stift? Ik zeg ja voor het gemak. 

En dan wil ze nog weten waarom de vlam zo beweegt, dus dat leg ik maar even kort uit en ik zal voor de zoveelste keer tegen de man zeggen dat het raam dicht moet als de nacht begint, en dus niet alleen omdat het kind niet op de tocht zou liggen, maar dus ook omdat het kind dan geen vragen kan stellen over de wind die zorgt voor wapperende vlammen van kaarsen die wij in een poging om slaap op te wekken mee nemen naar boven.

Ze draait zich om, duwt tegen mijn been. Ik ga op een stoel naast het bed zitten. Ze vindt het goed. Je bent mijn echte liefste mama, zegt ze, ik hou van jou. – Ik hou ook van jou, zeg ik, voor altijd. – Ja. – Doe nu maar je ogen dicht, zeg ik. En ze doet het. De ogen gaan dicht. En dan weer open. En dan weer dicht. En dicht. En dat is het. Ze slaapt. Haar arm over een knuffel, haar hand zacht op zijn snoet. Ze slaapt. Ik zit in het oranje licht, met de relaxerende pianomuziek binnen handbereik, ik buig naar voren in het donker, kijk naar haar gezicht, de vlecht nog in haar haar, de oogleden – rustend – met de lange wimpers, de warme wangen, mijn kind. Mijn eerste kind. Mijn eerste, mooiste wat ik ooit zag. Hoe is het mogelijk? Met de walsende vlam in oranje steen in mijn hand, de relaxerende pianomuziek weer in het zakje van mijn pyjama en een kartonnetje waarop ik stiekem wat heb zitten schrijven, ga ik de kamer uit en zachtjes, nog eventjes naar beneden, om daar met een zachte badjas aan, gewoon, eventjes gezellig, eventjes een kleine tekst te schrijven.