Dat had ik je nog niet eerder zien doen

Het wordt lastig opstaan morgen. We moesten al lang slapen. Maar ja. Drie vingertjes op mijn rechter arm. Een kriebeling in de late uren. Ik lig ongemakkelijk, ben geplooid in een lastige hoek. Ik buig me naar je toe, wil die arm niet verroeren. De hand van mijn andere arm leg ik op je hoofd, je schedeltje past nog precies in de schelp die ik met mijn vingers maak. Ik hou een vinger onder je neus, voel zachte warmte als ik mijn ogen sluit. Ik nies, je arm schiet recht omhoog, je handje landt weer op mijn vel.

Je sliep maar even terwijl ik deze middag een wandelingetje maakte met zus. Bij thuiskomt zag ik je door het raam. Dat kleine, donkere hoofdje. Ik voelde de warmte ervan door het glas. Je zat op de schoot van je vader, hij las een boek met één hand, je rug tegen zijn bovenarm, zijn vingers rond je middel. Z’ is wakker, zei ik. We bleven staan. Je draaide je hoofd en zag me. Ik zwaaide naar je. Je zus zocht je, boven de rand van de vensterbank. Je strekte je hals, groeide een centimeter, duwde je kin in de lucht, maakte je ogen groot. Dat had ik je nog niet eerder zien doen zo. En toen je haar zag, lachte je. Het was het mooiste van de dag: jouw halsreikend-reikhalzend zoeken naar een stukje zus tussen de sanseveria’s.