(Opnieuw)
Het is ochtend. Een vrouw zit aan tafel. Ze is al buiten geweest, liep met een voet op de stoep en met een voet op de straat. Midden op straat lag ijs, was het glad. Ze zag voor zich een teken in het ijs dat wegtrok zodra ze er was. Op haar netvlies zocht ze een spoor van het teken. En toen. Ze is uitgegleden, net niet gevallen, kon zichzelf vangen tegen een hek, heeft in een tuin een volgend seizoen gezien.
De vrouw zit aan tafel. Haar wijsvinger op pagina dertien. Een paperback met opgekrulde hoeken. Ze had nochtans geknikt naar de luxe-editie in de etalage. Vijf seconden later ging een donkere mannenhand ermee vandoor. Ze leest. Over hoe scherp vogels kunnen zijn, met de lijnen die ze trekken en hun lawaai. Brutale vogels schrijven openlijk de naam waarmee ik je roep. De vrouw zoekt betekenis door het raam, wil een vogel vinden op het dak, denkt in letters een naam die ze elke dag schrijft en toch is vergeten. Zoals de naam van iemand ooit heel dicht en voor altijd, die toch verdween en pas na jaren ook zijn naam terug komt halen. Een oud woord in een zakje in de hand van.
De vrouw strekt onder de tafel haar benen, raakt met haar tenen een stoel, vormt een hoek tot ze ervan gaat trillen. Ze wil nog eens glijden, de warmte van het bijna vallen voelen, vertragen langs de vroege bloemen en haperen met haar jas aan het hek, iets scheuren. En dan daar genoeg teken in zien om niet te gaan werken. Ze zou wel zeggen dat er bloed bij was en een dokter. En dat zou niet gelogen zijn, want enkele uren later valt ze van de trap, spuit het bloed uit haar mond. Maar dat weet ze nog niet. Ze staat op van de tafel, gaat in huis op zoek naar iets stomps, gaat voor het raam staan slijpen, voelt de kou door het glas, een punt valt te vroeg, heeft nooit geschreven.
evelien borgonjon 