evelien borgonjon

Er kwam een vriendje spelen en eten na schooltijd. Woorden van onafscheidelijkheid gingen heen en weer tussen de autootjes en het speelgoedservies: Het is echt leuk, hé, dat we straks samen gaan eten?/ Ja! / Kom je dan eens bij mij logeren? / Ja! Het is lang geleden dat ik hier was. / Ja! JeLees verder “Vooral maïs”

De tafel vol ontbijt. De snoetjes vol choco. Griezeltanden met bruine randen. Wil je nog voorlezen over die olifant en die taart? Ik lees voor met een mond vol. Mama niet met die kam, neem de borstel. De man gooit me de borstel toe. Ik vang. Wat heeft ze lange haren. Het oudste kind opentLees verder “Vangen”

Het is iets na tien en ik ben moe. Ik doof de lichten in de woonkamer, draai me bij de deur nog eens om, zie hoe het licht van het vuur een oranje vlak werpt op de houten vloer. Ik zou daar nog even kunnen gaan zitten en staren naar de beweeglijke vlammen, het gloeiendeLees verder “Gaan slapen, maar de kachel …”

Een beetje context. Achter het kastje lag een plaat van isomo, piepschuim voor de NL’ers. Het kleinste kind vond die plaat. Ze kon die plaat vinden omdat ik het kastje naar voren had getrokken. Het kastje staat voor het raam en heeft een erg lelijke achterkant. Die achterkant kan je van kilometers ver zien. IkLees verder “De plaat van piepschuim”

Wij hadden er in het geheel geen melding van gemaakt. Zij kwamen binnen met de handen vol en tekeningen vol rood en roze en glinstering. De kleinste zei: Loulou maakt. We gingen door de knieën, kusten hun koude wintervingers. De grootste zei: ‘Het is Vaderdijnsdag, dus dit is allemaal voor papa.’ De man nam deLees verder “Als zij het zegt”

Wil je me dit verhaal horen voorlezen? Klik dan op het audiofragment. In het schemerdonker loop ik met half slapende baby door de woonkamer. Met één hand omvat ik het hele lijfje, met de andere hand ruim ik op. Op tafel staat een kan thee met drie glazen, er staat een schaal nootjes, geraapt inLees verder “De complicaties die samen met het kerstpakket komen”

Ik kwam in een wijkje. Zo’n triestig wijkje. Zo’n wijkje waar de gebouwen hoog en grijs de wolken niet raken.Waar de gordijnen rafelig en dicht.En mijn verbeelding op holover wat in de kamer volzich afspeelt op de bank,in een lijf. Is dat dan zo anders dan in mijn gebouw,mijn lijf, mijn gordijnen dicht,wat zullen zeLees verder “Ik wou dat ik zo dapper was”